เนื้อเพลง กวีบทเก่า โดย กิ่ง เหมือนแพร พานะบุตร

แต่ก่อนทุกครั้งทีไร
ได้อ่านได้เห็นในบทกวี
แค่อ่านแล้วทิ้งมันไป
ไม่เคยใยดี ไม่ซึ้งชวนฝัน

ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า
คือความรักที่กลายเป็นเศร้า

อ่านไปก็งั้นๆ เรื่องราวก็ซ้ำๆ
อ่านไปยังขำ ซ้ำเติมเรื่องเก่า
ต้องมีคนสมหวัง ต้องมีคนชอกช้ำ
ไม่จำ ไม่ซึ้ง ไม่เกี่ยวกับเรา

จนวันที่เขาลืมเรา
จู่ๆ ความเหงาก็เกิดมี
กลับเกิดลึกซึ้ง ในบทกวี
ได้อ่านอีกที น้ำตาจะไหล

ใจความนั้นคงมี แต่เรื่องเก่า
คือความรักที่กลายเป็นเศร้า

อ่านไปอย่างช้าๆ เรื่องราวคนช้ำๆ
แต่มันไม่ขำเพราะเป็นตัวเรา
ไม่เคยจะนึกฝัน ต้องเจอเองสักครั้ง
กับความผิดหวัง ต้องเจ็บต้องเหงา

เก็บความหมายทุกตอน
เก็บอักษรทุกตัว อยู่ในหัวใจเรา เข้าไปข้างใน
ให้มันช้ำไปอีก ให้มันช้ำเข้าไป
ให้มันสาแก่ใจ ให้ช้ำกว่านี้

อ่านไปอย่างช้าๆ เรื่องราวคนช้ำๆ
ให้มันตอกย้ำ ซ้ำตรงใจเรา
ไม่เคยจะนึกฝัน จะเจอเองสักครั้ง
กับความผิดหวัง ต้องเจ็บต้องเหงา

ต้องเจ็บต้องช้ำ เป็นอย่างตัวเรา